Nou ze hebben gewonnen! Gefeliciteerd Ilona!! Zo het team van nu zien spelen met toch nog steeds dezelfde stijl en warming up met daarbij de coaches van toen maakt dat ik het toch zeker wel een beetje mis. Wie had dat gedacht na mijn eerste maanden daar waar ik ziek was van de heimwee. In het college thema van de afgelopen weken ga ik weer eens wat terug kijken op mijn tijd bij Chipola en hoe het is om lange tijd ergens te spelen.
Er zijn inmiddels behoorlijk wat Nederlandse meiden die college spelen of hebben gespeeld in Amerika. Bij mijn verhaal is de heimwee heel erg aanwezig. Maar wat is dat nou?
Voordat ik vertrok vond ik het altijd heerlijk om op kamp te gaan met school, bij een vriendinnetje te logeren of op vakantie te gaan. Vanaf de dag dat ik bij Chipola aankwam echter had ik heel veel heimwee. Ik snapte nooit wat het was, maar vanaf toen wist ik dat het iets heel geks is. Je ben fysiek in orde, maar voelt je ziek.
De start was niet ideaal, ik miste een formulier waardoor ik moest wachten. Ik moest alles inleveren inclusief paspoort en telefoon en daar zat ik dan op Miami Airport… toen het uiteindelijk toch geregeld was waren de laatste vluchten al weg en moest ik wachten op de ochtend. Ik besloot een telefoonkaartje te kopen en even naar huis te bellen. Mijn moeder nam op en er klonk helemaal blij oh je bent er! En toen barste ik in tranen uit: Ik wil naar huis.
Na een goed gesprek en wat minder tranen ging op zoek naar het hotel in het vliegveld en na een douche voelde ik me wat beter. De volgende ochtend vroeg kon ik door naar chipola en daar was ik dan.
Wat een avonturen gelijk… ik was helemaal op, maar school was al begonnen en ook softball was al bezig dus gelijk aan de slag. Helaas is het gevoel van die eerste paar dagen niet meer weggegaan tot ik weer thuis was in december. Ik wilde elke dag skypen met thuis wanneer het kon, schreef veel blogs en kon niet echt m’n draai daar vinden. Ik was druk met dagen tellen ondanks dat het met softball goed ging, het team leuk was en ook school prima in orde was. Aan de omstandigheden ligt het dus niet echt.
Na 3 maanden was er dan eindelijk de reis naar huis, nu kon ik even opladen. Maar nu begon eigenlijk het vervelendste, ik wilde niet echt terug… Na maanden voorbereiding op het college avontuur en 3 maanden trainen met het team wilde ik nu niet eens de competitie gaan spelen. Waar was het meisje dat altijd wilde softballen? Ver weg, verborgen achter de heimwee.
In januari toch maar terug, ik moest er toch een keer doorheen gaan. Het duurde nog even, maar met de start van de competitie in maart voelde ik me thuis bij Chipola. De heimwee ging naar de achtergrond en het jaar daarna ben ik zelfs nog weer teruggegaan toen ik in Nederland het studie jaar niet af zou maken. Is het toch nog allemaal goed gekomen.
Nou dat is niet helemaal zo. De heimwee is weggegaan en ik kan weer prima op reis, toernooien spelen en ik zou graag nog college spelen als het kon, maar het gevoel wat toen onstaan is is er nog wel.
Lastig dus die heimwee! Zou ik het over doen? Ja, dat zeker! Ook al gaat het gevoel niet meer weg, ik weet waar het zit en heb er geen last meer van. Ik geniet van toernooien en hopelijk later nog van spelen in het buitenland. Een leerzame tijd daar in Amerika, los van al het softballen leek alles soms hopeloos, maar de aanhouder wint (een ring haha)
Geniet nog even van het mooie weer, het lijkt Florida wel!
Eva