Zo daar zit ik dan, weer lekker moe van een softball training. Ik moet zeggen het was niet een van m’n beste qua resultaat, misschien wil ik nu toch ineens teveel. Onderweg terug naar huis denk ik altijd nog even terug aan wat ik gedaan heb, wat belangrijk was en wat ik weer mee wil nemen, zo nu dus ook en dat deed me goed.
Want heb is op 3 dagen na, nu 3 maanden geleden dat de operatie aan m’n schouder werd gedaan. 4 maanden tot ik weer zou kunnen softball trainen was de snelste weg. De winter periode leek ik niet veel van mee te gaan krijgen en als het mee zat, ik steeds serieus zou trainen en herstellen dan zou ik die 4 maanden gaan halen en in elk geval voor de WK selectie weer fit kunnen zijn.
Omdat ik geen idee had hoe een operatie gaat, hoeveel last je daarvan hebt, hoe een revalidatie loopt en hoe ze zo’n gemiddelde herstel tijd opstellen ben ik er volledig afhankelijk van de fysiotherapeuten in gegaan. Echter ik heb niet altijd goede ervaringen gehad met fysiotherapeuten en weet inmiddels dat ik zelf op moet letten en nadenken voordat ze iets doen.
Met deze ervaring en non-ervaring ging ik van start, veel vragen, veel praten, veel trainen, veel voelen, veel herstellen. Als ik dacht dat ik iets weer kon ging ik checken of ik het mocht proberen en ging dan weer aan de slag. Met elke week de fysiotherapeuten zien leerden zij al snel dat je bij mij eerder moet zeggen nou rustig aan, maar ook werd duidelijk dat ik wel heel serieus was en gefocust dus langzaam aan kon ik ook steeds weer meer richting mijn eigen schema’s en oefeningen.
Waarom vertel ik dit nu allemaal? Nou ik heb goed nieuws met nog 1,5 week te gaan voor ik terug ga naar de orthopeed: het zou wel eens zo kunnen zijn dat ik 3 maanden na de operatie weer volledig mag trainen. 25% van de revalidatie tijd afgetraind en hersteld! Nu moet ik niet te vroeg juichen, het kan zijn dat het nu toch iets langzamer is gegaan en ik nog even een stapje achter moet blijven lopen.
Nu mag ik natuurlijk niet zomaar weer duiken en zal ook volledig trainen wel weer even wennen zijn, maar ik wilde het toch even delen met jullie.
Lesson learned van afgelopen jaar, je kan ook teveel trainen. Volgens mij heb ik het wel eens eerder gezegd, maar ik ben ook blij dat ik het meegemaakt heb. Ik voel nu beter hoe ik me voel (die is wel een beetje poëtisch he) en door de blessures/pijntjes heb ik veel verschillende pijnen meegemaakt en die leren beschrijven. Dit heb ik allemaal heel goed kunnen gebruiken bij de revalidatie. Ook natuurlijk bij de rest van m’n lichaam als er iets niet klopt.
Nu lijkt het misschien een beetje alsof ik over 1,5 week klaar ben met revalideren, dat is natuurlijk niet zo. De weg naar 110% zal nog wel even duren. 110? Ja! Ik wil sterker dan ooit op het veld verschijnen, ik kom van 0 eind november en liep achter, maar alle fitness en andere trainingstools gaan zich hopelijk snel omzetten in een mooi nieuw softball seizoen. Van op de grond liggend met een halve schouder het jaar eindigend naar sprintend het nieuwe seizoen in, ik heb jullie gewaarschuwd, be prepared, ik ben er sneller dan je denkt.
Leuke herinnering bij de foto, toen kon ik m’n telefoon nog niet vasthouden met alleen rechts maar wilde perse een foto van m'n littekens haha
Over die andere tools gesproken. Volgende week zal ik wat vertellen over hoe ik zo softball fit mogelijk probeer te blijven zonder wedstrijden en zonder de echte softball trainingen.
Als laatste nog, we spelen met Olympia een toernooi volgende week in Duitsland waar ik niet in de gelegenheid zal zijn om een nieuwe blog te posten, hij komt maandag online als we weer terug zijn.
Eva