Nou daar is de eerste tegenvaller, ik mag nog niet slaan… gezien het schema was het ook wel vroeg, maar mijn hoop was er dus dat was niet zo handig. Maar vrijdag kwam gelijk wel een hoogtepunt: ik mocht met de kilo bal op de trampoline gooien en vangen! Dit klinkt een beetje raar, maar ik weet nog dat ik de eerste week bij de fysio dat iemand zag doen en er toen gezegd werd, ja Eva dat is pas in de laatste fase van je revalidatie. Sindsdien heb ik eigenlijk heel erg uitgekeken naar het moment dat ik daarmee mocht starten. En there it is!
Dan nu even iets heel leuks, althans ik vond het leuk! Tijdens een van de colleges ging het over waarom the All Blacks (Nieuw-Zeeland) zo goed is bij het rugby. De voornaamste reden is de manier van spelen en dan vooral dat er geen echte manier is. Alle spelers kijken naar de situatie en go from there. In tegenstelling door bijvoorbeeld Engeland waar in systemen gespeeld wordt.
Waarom vind ik dit nou zo leuk? Het sluit aan bij hoe ik denk over hoe je een goede softbal speelster wordt. Als je in vooraf bedachte systemen speelt ontstaat er onzekerheid of chaos als de situatie anders loopt als verwacht. Als je gaat met hoe de situatie loopt raak je nooit in paniek en blijf je creatief denken.
Omdat coaches graag hun stempel drukken op een team of een programma hebben ze hun eigen manieren en tactieken en willen ze vooral controle hebben over wat er gebeurd. Hier ontstaat het systeem spelen.
Bij mijn college speelden we met kaartjes, we oefenende gezette situaties etc. Het werkte! Maar zodra er een langere situatie was of een andere dan gewend dan ontstond er of chaos of werd de bal vast gehouden.
Ik was er fan van de kaartjes omdat er geen tekens meer waren, maar alle situaties die toegevoegd werden maakten het spel minder leuk. Onze coach was slim, we wonnen bijna alles, maar de speelsters werden niet slimmer.
Wat vind ik nu het meest opvallend? Bij Olympia hebben we zoals jullie weten een coach uit Nieuw Zeeland. Bij hem zie je terug hoe sport daar wordt gecoacht en getraind: je leert zelf spelen. In plaats van een speler in het systeem wordt je een speler van het spel. Dit is een factor die voor mij het spel op een hoger niveau brengt en waar de meerwaarde van een ingespeeld team naar boven komt. Je kent elkaar en weet hoe iedereen speelt, je communiceert nog steeds maar je hoeft niet meer te vertellen wat iemand moet doen in welke situatie.
Alles wat een speelster zelf ziet gaat sneller dan via een coach van de zijkant. Plus dat de speelster dan ook in andere teams nog een goede speelster zal zijn.
Bovendien sluit dit ook goed aan bij dat geen enkele speelster hetzelfde is. Iedereen heeft andere tools en zo zal ook iedereen het spel anders spelen qua positie en voorbereiding. Veel samen spelen zorgt voor een zelf werkende machine, dit gaat altijd sneller als dat iemand per stap op de knopjes moet drukken.
Natuurlijk zorgt het in eerste instantie voor chaos zonder de gebruikelijke coaching, maar net als met opgroeien en zelfstandig worden is dat nodig om stabiel te worden en jezelf te vinden in de wereld, in dit geval dus de softballwereld.
"Baseball is 90% percent mental and the other half is physical." - Yogi Berra
Hij wist het al!
Tot volgende week,
Eva