M’n blog schrijvend tijdens de The Cup finale, het softball is weer begonnen! Gisteren was ik in Schiedam. Toch lastig om zelf niet mee te spelen. Het zag er allemaal leuk uit, veel publiek, veel teams en ook nog een livestream.
Dan weer even een update voor m’n schouder. Het gooien ging goed afgelopen week en weer nieuwe oefeningen blijven maar zorgen voor progressie, ik mocht zelfs gaan sprinten (stiekem ben ik daar nog het meest blij mee haha)! Morgen ga ik een krachttest doen en als ik daar goed uit kom mag ik van een batting tee gaan slaan. Buiten dat het goed gaat moet ik wel zeggen dat je zo ook merk hoe snel je je fitheid of vorm kwijt bent. Ik kreeg oefeningen voor core en kon ze totaal niet volhouden met een rusttijd die ‘normaal’ is. Gelukkig komt het wel snel ook weer terug nu, maar ik schrik soms van hoeveel je toch terugvalt.
Dan verder over het talent en de omgeving waar ik het over zou hebben. Voor mij is een van de grootste veranderingen in mijn persoonlijkheid op en van het veld gekomen toen ik bij Chipola College speelde in Florida. De heimwee, andere trainingen en de andere manier van het spel spelen hebben er bij mij voor gezorgd dat ik besefte dat alles eerst moeilijk is voor je ergens de beste wordt.
Wat bedoel ik daarmee en waarom is dat de omgeving? Natuurlijk als eerste heb je altijd je directe omgeving op het veld: de begeleiding en het team. Altijd een uitdaging hebben zorgt ervoor dat je gedwongen wordt om jezelf te verbeteren. Door steeds een stapje hoger te spelen dan je zelf eigenlijk aankan, je pakt je vast hoog boven je, soms even springen om er te komen. Langzaam trek je jezelf op, je lijkt het te hebben. Toch niet je moet nog over dat punt heen waar je echt omhoog kan, je valt even terug. Echter dan komt het definitieve punt waar je het niveau haalt en er dan bovenuit gaat komen. Natuurlijk nooit te lang, dan wil je weer een trede omhoog!
Voor mij is dit eigenlijk altijd het geval geweest. Lang heb ik in twee teams gespeeld. Eentje waar ik moest vechten voor de kansen en eentje waar ik innings kon maken en dan relatief goed was. Zo had ik beide, veel spelen, maar gelijk een stapje hoger kijken. Centrals was daarbij de perfecte omgeving, 10 minuten fietsen en altijd teams waar ik kon trainen als een andere training eruit lag en ook dames 3 gaf me de kansen om op maandagavond nog een paar innings te gooien.
Daar komt gelijk een andere factor van de omgeving. Je moet de mogelijkheid hebben/creëren om dit allemaal te kunnen doen. Je club en coaches zijn hier een belangrijke invloed, maar nog veel meer je ouders.
In mijn eigen verhaal zijn ze altijd zeer belangrijk geweest. Ik kon altijd overal komen, ik kon eerder eten als het moest, mijn kleding werd gewassen, op maat gemaakt en ook als ik een blessure had kon ik rekenen op ijs. Echter buiten al deze praktische zaken die je faciliteren als je jong bent, is het mentale deel nog belangrijker.
Mijn vader is zoals de meesten wel gemerkt hebben, zeer fanatiek en dat gaat zeker niet altijd goed als ik weer eens niks goed lijk te hebben gedaan. Hoewel ik het er vaak niet mee eens ben en ik veel last heb gehad van het negatieve heeft het er wel voor gezorgd dat ik altijd hard bleef werken en mijn eigen gelijk wilde bewijzen.
Mijn moeder daarentegen is helemaal niet fanatiek en heeft eigenlijk niks met sport, waar ik vroeger vaak dacht hoe kan dat nou, ben ik inmiddels heel blij dat het zo is. Het zorgt ervoor dat ik blijf relativeren en ook af en toe iets anders blijf doen.
Zoals jullie merken was ik het best vaak niet eens of vond ik het lastig hoe dingen gingen. Op dat moment vond ik het zeker niet leuk, maar hoe meer ik training geef, ouders met kinderen zie en hoe dat gaat, ben ik zeer dankbaar dat ik altijd weerstand heb gekregen.
Het mooiste moment: Toen ik bij Chipola naar huis wilde door heimwee en na de kerst ook eigenlijk niet meer terug wilde heeft nota bene mijn moeder met me gesproken en me laten inzien dat het belangrijk was om wel te gaan. Een mooi voorbeeld dat softbal niet belangrijk was, maar mijn ontwikkeling als persoon daarbinnen, want softballen kon ook in Nederland wel.
Best een lange blog, maar die wedstrijd blijft ook maar gaan haha. Er zijn eigenlijk zoveel verhalen als ik terugdenk aan sleutelmomenten, ze komen vast nog eens langs! Voor nu op naar de krachttest en hopelijk daarna de batting tee.
Eva