Zoals ik eerder al eens genoemd heb is de winterstop eigenlijk helemaal geen winterSTOP. Het is de fase waar het afgelopen seizoen wordt nabesproken en afgesloten en waar de voorbereiding op het nieuwe seizoen start. Deze week was er een mooi voorbeeld van. Dinsdag begon de teamfitness en werden er plannen gemaakt voor de Europa cup en gisterenavond waren er de Star awards voor de prijzen van het afgelopen seizoen.
Eerst maar eens over die awards. Het was een leuke avond, wat kletsen hier en daar en even iedereen weer zien en vooral ook in de ‘casual chique’ outfits maakt het een speciale avond. Toch moet ik zeggen dat het gek blijft om als teamsporter individuele prijzen te krijgen. Zonder de andere 8 en eigenlijk ook zonder de niet spelende meiden is het niet mogelijk om te softballen en om je prestaties neer te zetten. Als pitcher ben je blij als iemand een honkslag voor je wegduikt, als slagvrouw ben je blij als iemand dat net niet doet.
Dat is gelijk een mooie brug naar de softball statistieken. Het is mooi om stil te staan bij de volgende gedachte: als iemand niet bij een bal komt kan deze ook geen fout maken. En nog een mooie, waar zijn de mentale fouten? Hoe hoger het niveau, hoe sneller het spel, hoe slimmer je moet zijn en hoe meer je mentale fouten gaat zien en hoe cruciaal die vaak zijn als het keerpunt van de wedstrijd.
Ik moet zeggen dat ik deze manier van naar het spel kijken pas in Amerika ben gaan ontwikkelen. We speelden met kaartjes om de arm waarop alles plays stonden. Het nummer werd geroepen en dan wisten we allemaal wat er ging gebeuren. In die tijd dacht ik, ja zo leren we toch nooit zelf spelen en dat bleek ook het grote verschil met Nederland, maar voor een college waar elk jaar de helft van de basis verandert was het zeer effectief, zeker met een slimme coach.
Als ik nu terugkijk op hoe hij het spel las en wanneer hij wat wilde spelen, heb ik daar heel veel van opgepikt. Natuurlijk kwam dat niet vanzelf, ik ging nadenken over waarom en bij welke situaties wat werd gedaan en leerde zo mee te denken in de wedstrijden. Het mooie vond ik dat toen ik terug kwam ik me veel meer bewust werd van hoe je als teamspeelster veel waardevoller bent dan als losse slagvrouw. Sac flies, achter de lopers slaan en de verschillende bunts. Dit trainden we overigens elke batting practice. Voordat je ‘vrij’ mocht slaan moest je eerst al je opdrachten uitvoeren, alles waar je niet aan voldeed zat een aantal push-ups aan vast. Ik heb ze wel vervloekt die pushups, maar het signaal was duidelijk: doe het werk voor je team dat scheelt jezelf ook heel wat moeite.
Overigens is dit ook precies de reden dat ik het elk jaar nog weer leuker vind om te softballen. Het is zo’n interessant spel, mentaal, fysiek, heerlijk onvoorspelbaar maar toch heel controleerbaar. Ik denk ook dat dit is waarom de sport niet heel groot is, het duurt even voor je er mee wegloopt. Echter zodra je het ziet ga je sprinten en kom je nooit meer terug.
Dan nog even een praktische mededeling. Door mijn schouder kan ik niet meetrainen op de zondagen en train ik voorlopig mijn eigen schema bij de fysio en post ik dus weer op de zondag, dat was ik nog even vergeten te melden.
Eva