Nummer 13, ik ben niet bijgelovig, maar het is toch wel toevallig dat precies deze blog de mededeling moet bevatten dat ik geopereerd ga worden. Sinds vorige week maandag weet ik dat het gaat gebeuren, vrij snel kreeg ik al vragen uit een aantal hoeken en ik hoor al wat verhalen dus ik ga hier mijn eigen verhaal doen om alles duidelijk te maken.
Tijdens het stelen van het tweede honk tijdens de Holland Series struikelde ik bij de start waardoor ik eigenlijk te laat aankwam bij het tweede honk. Natuurlijk wilde ik niet uitgaan en in een poging om de tag te ontwijken dook ik op mijn rechterschouder (vangarm in mijn geval). Wel safe, maar mijn schouder was daar niet heel blij mee. Het voelde niet goed, maarja het ging wel. Ik meldde even bij de fysio dat m’n schouder uit de kom was gegaan en ging vrolijk het veld weer in. Ook Merel, onze midveldster, heb ik het nog wel verteld voor het geval het niet goed zou gaan met vangen en met slaan ben ik gaan slappen en bunten omdat een volledige swing er niet meer in zat. Niemand had iets in de gaten en eigenlijk dacht ik zelf ook niet dat er echt iets ergs was.
Na de wedstrijd, de huldiging en teambespreking voelde ik pas dat het eigenlijk niet zo lekker zat en besefte ik dat uit de kom niet heel goed kon zijn. Toch maar even langs het ziekenhuis. Daar begonnen de bezoeken aan artsen en specialisten. Waar het eerst allemaal leek mee te vallen en de MRI er slechts kwam als check kwam het bericht dat er een scheur in mijn rechter labrum zit toch wel als verrassing. Een paar tranen later en van de schrik bekomen gingen de medische bezoeken weer verder: op naar het WK!
Zoals uit mijn eerdere post op facebook al bleek, word ik aankomende dinsdag geopereerd. De indicatie voor de revalidatie is zo’n 4 maanden dus pas maar op, ik ben zo weer terug om ballen te smijten en rond te rennen.
Ik moet zeggen dat ik behoorlijk gespannen ben op dit moment en dat ook de afgelopen week was, maar mezelf kennende zal het morgen allemaal meevallen. Even terug naar nul en van daar kan alles alleen maar weer beter. Eigenlijk zie ik vooral de uitdaging om dit goed te behandelen en volledig terug te trainen. Makkelijk zal ik het zeker niet vinden, maar interessant wel.
Aansluitend op de blog van vorige week is dit ook een van de ‘offers’ die ik nu wil brengen. Zonder sport zou ik best zonder operatie kunnen, maar ik wil nog 10 jaar mee en daarin zo ver komen als mogelijk en dat dan ook graag samen met een fitte rechterschouder.
De weg terug is eigenlijk al begonnen, extra schouder oefeningen, door fitnessen en hardlopen zorgen ervoor dat ik fit de operatie in ga en dus ook sneller daar weer uit kom. De home trainer staat al klaar en zal de eerste weken m’n beste vriend zijn om in elk geval mijn benen enigszins fit te houden.
Een iets andere blog als aangekondigd door de omstandigheden. Ik zal volgende week verder schrijven over de ‘offers’. Voor nu houd ik het hier bij. De revalidatie zal een ander deel van topsport laten zien en ik zal proberen jullie een inkijk te geven in hoe de trainingen op weg terug eruit zien en de hobbels die ik vast ook tegen ga komen.
Op naar een blog met beter nieuws en de makkelijkere ‘offers’! #ittakeswhatittakes #fortheloveofthegame
Eva