Er is weer een week voorbij. Gisteren weer een pitchertraining, dit keer van zes tot acht in Moergestel. Met in de ochtend de trainingen van de winterschool in Amsterdam was het weer een dag vol softbal en reizen. We rijden soms langer als dat we spelen of trainen, wat maakt ons bereid om dat te doen? Wat is er eigenlijk nodig om aan de top te komen? Hoeveel ‘offer’ je op? Deze blog ga ik het hebben over motivatie en de gedrevenheid waarmee je het makkelijkst overal doorheen komt.
Aanleiding voor deze blog zijn de momenten vlak voor de pitchertrainingen van deze maand. Daar staan we dan weer om 8 uur ‘s avonds, geen sleutel, geen licht. Uiteindelijk kunnen we dan toch naar binnen. 2 uurtjes gooien en wat conditie oefeningen. Om 10 uur gaan we richting huis. Richting het noorden, oosten, zuiden, westen, de pitchers en catchers alleen al komen van over het hele land. Tegen 12 uur is iedereen thuis en kunnen we weer slapen. De wekker gaat weer op tijd, want iedereen studeert of werkt.
Zomaar een avond uit al die softball jaren. Elk jaar is anders, afhankelijk van budget, ambities en mogelijkheden ligt er steeds een aangepast plan. In 2013 kwam ik terug van Chipola. Na wat gesprekken en overleggen kwam ik tot de conclusie dat in Nederland studeren en te gaan trainen in het programma voor het WK in Haarlem de beste stap was voor mijn eigen toekomst. Gebaseerd op een half jaar studeren aan de TU in Eindhoven waar ik tegen de kerst helemaal op was door 5 dagen per week van 7 tot 22 te reizen, studeren en trainen. Een nieuwe aanpak was nodig om mijn ambities waar te kunnen maken.
Een verhuizing naar Diemen volgde en een switch naar bewegingswetenschappen aan de VU Amsterdam. Dit gaf me de ruimte om mijn eigen topsport leven nu dan echt te beginnen: wonen en studeren in dienst van de sport. De verhuizing en studie locatie zorgden voor meer opties qua teams om voor te spelen op het hoogste niveau, maar ook voor een goede locatie om de nationaal team trainingen te bereiken met het ov. Een plan van september 2013 t/m augustus 2014. Het plan werd nog wat gewijzigd door de overstap naar Olympia, maar vanaf november stond het jaar klaar met schema’s en deadlines.
Daar ging ik dan, op naar de wereldtop. De eerste ’offers’ waren al gemaakt om gelijk goed van start te kunnen. ‘Offers’ heel bewust staan de offers tussen aanhalingstekens, want dat is eigenlijk het grote geheim: het zijn geen offers. Althans ik zie ze niet als offers. Daar zit het verschil tussen er altijd en ieder moment er alles voor willen doen en het soms wel leuk vinden als het zo uitkomt. Daar zit het verschil tussen hard werken en talent hebben. Daar zit het verschil tussen de medaille en meedoen.
Op dit punt eindig ik de blog voor deze week. Volgende week vertel ik verder over de afgelopen jaren bij het Nederlands team, mijn eigen trainingen en de rest van de ‘offers’.
Dream, believe, achieve, maar vergeet niet: liefde is onvoorwaardelijk #ittakeswhatittakes #fortheloveofthegame
Eva