Nou dat was dan rust week nummer 2 pas, het voelt als een eeuwigheid. Woensdag ben ik bij een sportfysiotherapeut geweest om te kijken hoe het ervoor staat en om het verdere verloop te bespreken. De mitella mocht af en alleen nog om als er toch weer teveel pijn opkwam. Waar het elke dag wat beter ging had ik nu toch eind van de dag steeds weer meer pijn, dan merk je dat zo’n mitella echt wat steun geeft. Gisteren en zaterdag wel de hele dag zonder, stapje voor stapje doet m’n schouder weer mee. Ik mag ook weer gaan fitnessen op geleiden van de pijn, dat heb ik nog niet gedaan, ik wil eerst een stabiel gevoel hebben.
Dan nu de rest van de week. Maandag en dinsdag had ik colleges en practica. Dinsdag middag had ik een afspraak bij de kapper. De vorige keer kwam het idee om het deel wat ik steeds blond gehad heb een andere kleur te verven, dat werd rood en een stuk van de lengte af. Helemaal in de herfstsfeer! Met het nieuwe haar op naar Olympia voor de eerste Europacup meeting. Ineens kom ik in geheime ruimtes en zit ik zomaar aan de bestuurstafel. Een gezellige en enthousiaste doch serieuze avond verder is het project gestart voor Olympia 2016.
Aansluitend daarop was er vrijdag een meeting met de coaches en een mogelijk nieuwe speelster. Een goed gesprek en een goed plan later hebben we er een speelster bij voor de komende jaren. Ik moet eerlijk zeggen dat ik niet echt van oktober in Nederland houdt. Naast het koude en natte weer staat het toch vooral voor de roddels en onzekerheden van veel softball teams/clubs.
Terugdenkend naar mijn eigen club geschiedenis ben ik blij met de weg die ik gekozen heb. Op mijn 9e ben ik bij Centrals begonnen met softballen, van de pupillen naar de aspiranten, van de aspiranten naar de junioren, topklasse junioren regio team midden nederland, dames 2 en dames 1. Zodra ik wat innings had gemaakt voor het eerste team van Centrals in de hoofdklasse kwamen aan het eind van het seizoen de vragen al binnen. Ik voelde me vereerd, maar ik snapte eigenlijk niet zo goed wat ze met mij wilde of beter gezegd waarom ze dachten dat mijn ontwikkeling beter zou zijn ergens anders. Ergens anders was toen: ver weg van huis, ver weg van school en weggetrokken van mijn eigen club en opleiding.
Vanaf dat moment heb ik me verbaasd over de transfer periode binnen het softball. Ik neem aan dat iedereen toch in is voor een algemene niveau verhoging en een goede ontwikkeling van de jongere speelsters. Het lijkt wel alsof als het erop aankomt dan toch de meeste teams/clubs voor hun eigen belang kiezen. Ze zetten het zo op dat ze de speelsters doen denken dat ze een goede keuze maken en dan gaan we lekker met z’n allen heel vaag en geheimzinning doen tot het 1 november is en er ergens weer een team instort.
Nu wil ik zeker niet alle schuld (als die al ergens neer te leggen is) neerleggen bij de ‘winnende’ clubs op 1 november. Er is wel degelijk ook een fout in beleid te zien bij de clubs waarvan het eerste team plotseling uit elkaar valt. Natuurlijk spreek ik met wat ik vanaf de buitenkant hoor en zie, maar het behouden van eigen speelsters van een club is vaak een belangrijk punt, dat zijn de speelsters die niet na een zucht zo weer vertrekken.
Bij Centrals was ik de laatste die uiteindelijk toch enigszins noodgedwongen vertrok, de laatste drie die nog over waren van het team van dat jaar waren meiden die al jaren voor Centrals speelde. Hart voor een club is veel waard.
Natuurlijk horen transfers wel degelijk bij de sport en zeker bij topsport. Sprekend over mijn eigen keuze om over te stappen naar Olympia kan ik zeggen dat ik daar nog steeds heel blij mee ben. Centrals had nog wel een team waarmee ze de hoofdklasse in gingen, maar ik wilde niet meedoen in de hoofdklasse ik wilde beter worden en het WK halen. Ik besloot toch maar eens te gaan praten. Een van de gesprekken werd me zo goed als de eerste pitching spot aangeleverd en eigenlijk waren ze al tevreden als ik ook maar dat shirt aan zou trekken, best relaxed zou je denken. Toen ik bij Olympia op gesprek kwam kreeg ik te horen dat ze eigenlijk eerst wel eens wilde weten waarom ik zoveel huilde en soms schreeuwde tegen teamgenoten. Dit was voor mij precies waar ik naar zocht. Een coach die me geobserveerd had, iets zag wat ze eigenlijk niet wilde en vervolgens mij de kans gaf om het uit te leggen. Ze kon mijn reactie zien en zo kijken of ik in het team paste. Nog een belangrijk item: een team bouwen, geen 14 goede speelsters.
De uitdaging die ik zocht vond ik achter een ervaren pitcher, catcher en outfielder samen met een mentaal sterke coach. De missie begon en tot nu toe kan ik alleen maar tevreden zijn over de keuze die ik gemaakt heb.
Wat een verhaal! Ook dit zal ik vaker gaan doen, terug kijken op mijn softball gebeurtenissen en wat die voor mijn ontwikkeling betekend hebben en dat dan gekoppeld aan recente gebeurtenissen.
Voor nu, ik zou lekker genieten van het mooie oktober seizoen van de MLB en de laatste warme zonnestralen tot langzaam de dag van 1 november aantreed en we allemaal weer rustig kunnen beginnen aan het komende seizoen.
‘Success is not an accident, it is the result of your attitude and your attitude is a choice.
Eva