Bijna, bijna, bijna! Nog maar 5 dagen en dan zijn we al bij het einde van het seizoen, en wat voor een. Een record van 30-6 en op 6 punten van koploper Sparks met dubbele winst in de laatste ontmoeting. Kom maar met die play-offs, wij zijn er klaar voor.
Zo, dat moest ik even kwijt, terug naar afgelopen week. De wedstrijden tegen DSS werden beide gewonnen, het was even spannend in de tweede wedstrijd, maar langzaam kropen we terug en waren de punten toch binnen. Typerend voor de dag waren vooral de ongecontroleerde reacties van de coaches van de tegenstander. Nu moet ik natuurlijk niet al te veel zeggen, ik kan het zelf immers soms ook behoorlijk oneens zijn en wat roepen, maar toen de bat girl in de dug-out zei ‘ik vond het een beetje eng’ dacht ik ja en ze heeft gelijk ook. Als ik voor mezelf mag spreken is het handig om soms te bedenken dat je wel degelijk een voorbeeld functie hebt en misschien wel iets makkelijker te begrijpen, je verliest of wint een seizoen niet op 1 play. Bovendien zitten de calls ook wel eens mee en daar zeggen we niet zoveel over.
Genoeg gezeur, terug naar de mooie verhalen. Zondag was het familiedag bij Olympia, team Voortman had er zin in. Om 11.00 uur de eerste wedstrijd: het andere team had niet helemaal door dat de laatste bal naar thuis moest om het spel te stoppen waardoor onze laatste slagvrouw voor het winnende punt zorgde met de bal op ongeveer een meter afstand wachtend. Het kan allemaal op de familiedag, waar softball/honkbal ervaring soms in je nadeel kan werken. Zo ging de eerste overwinning de geschiedenis in. Even later volgde er nog een, maar tegen het team van De Vries waren we niet opgewassen. Voor de laatste wedstrijd werd er een combi team gemaakt van team de Vries en team Voortman. Tot grote frustratie van mijn zusje werden de kinderen in het andere team niet beoordeeld met dezelfde regels: ‘dat is niet eens goed voor ze, ze moeten ook leren dat ze niet altijd kunnen winnen’. Daar zit zeker wat in! Achja, al met al een mooie dag met veel mooie acties en een gezellige BBQ als afsluiter.
Nu zou ik ook nog terugkomen op een leuke tip uit mijn colleges. Er kwam een hele mooie langs, zeer typerend voor mij en misschien ook wel de verklaring voor waarom ik nu hier ben en waardoor ik (hopelijk) nog veel verder ga gaan. Het college ging over motivatie (alleen die titel geeft al aan hoe leuk mijn colleges zijn) en begon met de definitie voor een motief: ‘betrekkelijk stabiele eigenschap die aanzet tot bepaalde activiteiten’. Vervolgens de definitie van motivatie: ‘toestand verantwoordelijk voor de uitvoering van activiteiten op een bepaald moment’. Motivatie is iets wat iedereen heeft voor grote wedstrijden, voor belangrijke momenten, maar het motief om daarvoor te werken leidt ook daadwerkelijk tot succes op die momenten. Even simpel gezegd: softball leuk vinden, ook als het niet goed gaat, ook als je in de fitness kapot gaat, ook als je even geen bal mag aanraken, ook als je moe bent, ook als je druk bent, ook als het regent, ook als je alleen bent. De perfecte quote die dit mooi weergeeft: ‘champions are made when the stands are empty’. Hard werken en altijd meer willen, ook als niemand kijkt er alles voor willen doen, dat maakt voor mij het verschil.
Nu kan ik hier een mooi bruggetje maken naar de tweede alinea, dit is denk ik ook een reden waarom speelsters/coaches soms zo emotioneel reageren. Er zitten behoorlijk wat uren aan letterlijk bloed, zweet en tranen in een seizoen waardoor de emoties op lopen.
Tja, al met al weer een leerzame week. Komende week bereiden we ons dus voor op de play-offs, het speelschema is te vinden op de up-to-date poster(zie afbeelding) en dan zijn we zaterdag en zondag te bewonderen in Almere. Zoals je merkt heb ik er zin in en dit is een moment waar iedereen gemotiveerd voor is dus de stands graag full, tijd om te laten zien wat we kunnen.
Fijne week en tot zaterdag in Almere!
Eva